Föstudagurinn þrettándi

Eitthvað fór föstudagurinn þrettándi skakkt í mig!!! Ég vaknaði svona líka þveröfug í skapinu að það var heppni að fáir urðu á vegi mínum. Um hádegi fór mín aldeilis að hressast og leiðin á í Byko. "Góðan daginn, ég ætla að fá rafmagnsrör" "Já, já. Hvað á það að vera langt, og hvað margar tommur" "Bara eitthvað" "Nú,nú .. Hvað ætlarðu að leggja?"Ekkert, ég ætla að búa til hljóðfæri" "Ok, hjúkkt. Ég hélt að einhver hefði sent þig" ... og svo stjönuðu þeir við mig enda ekki vanir því að kvenfólk sé að stússast í lagnadeildinni. Næst lá leiðin í hljóðfæragerðartíma og týndi ég mér þar í að búa til "didjeridú". Svo fór ég að kenna á píanó uppá efstu hæð í listahúsi Kennó. Þegar tíminn var búinn kl.18 og ég átti að vera mætt á Kammerkórsæfingu byrjaði fyrst fjörið!!!

ÉG fann hvergi helv. (afsakið blótið) lyklakippuna mína. Ég leitaði og leitaði og leitaði ... og ég er ekki að djóka með að ég tæmdi allar ruslafötur í húsinu ... Á endanum var skúringakonan farin að hjálpa og Karen komin úr Hafnafirðinum að leita líka. VANDAMÁLIÐ var að pabbi, sem by the way var með símann á silent, var á Akureyri og von á honum á sunnudag. Ég semsagt var heimilislaus og bíllaus, já og ansi pirruð út í mig fyrir að nota aldrei skynsemisstöðvarnar í heilanum ... OG JÁ ... Ég átti von á gestum í mat ... og búin að lofa spilakvöldi ... og rúnti í bæinn ...
Öll plön fóru fjandans til og ég eyddi kvöldinu í Hafnafirði með Karen, Friends og Idol-keppendunum ... LÆST ÚTI :(

Veit ekki alveg hvort þetta var ég eða föstudagurinn þrettándi sem átti sökina ......

Ég hefði kannski betur tekið ráðunum í kommentunum við 11.febrúar alvarlegra ...